Kerem'in gözlerinin içine bakıp bana bu bakışını hiç unutmayacağım, bir gülüşünü yakalayıp ömrümün sonuna kadar bu gülümsemesi aklıma kazınacak dediğim ve sonrasında hatırlayamadığım birkaç andan sonra bu blogu yazmaya karar verdim.
O kadar güzel değerli anlar yaşıyoruz ki evlat büyütürken, bazen aramızda geçen ufacık bir iletişimi bile kaybetmemek, ömrümün sonuna kadar hatırlamak istiyorum. Evet bu mümkün değil. İnsan beyni bu şekilde yaratılmamış maalesef. Ve yine maalesef bunu sağlamak ancak sanal bir beyinle mümkün olabiliyor.
Bu blog benim, oğluna çok düşkün bir anne ve hatıralara çok değer veren, paylaşmayı seven, geçmişiyle arasındaki bağa sıkı sıkıya bağlı bir kadının anı defteri. Sevgili günlük diye başlamayacağım hiçbir zaman söze. Belki büyüdüğünde Kerem okumayacak bile...
Ama ben kaybetmek istemiyorum. Anılarımı, hayatımda tattığım en saf mutluluk olan oğluma duyduğum sevgiyi, yeri geldiğinde bocalayışlarımı, yeri geldiğinde saçmalayışlarımı geriye dönüp baktığımda dün gibi görebilmek, hatırlayabilmek istiyorum. İşte her şey bunun için.
Hayatımda beni karşılıksız mutlu eden en büyük gerçek, oğlum, Kerem'im, eğer bir gün bunları okuma şansın olursa bil ki annen seni çok seviyor. Sen ne yaparsan yap hep sevecek. Çünkü annelik böyledir. Böyleymiş. Allah isteyen herkese tattırsın inşallah... Şu birkaç cümleyi yazmak için beynimde toparlarken bile içimde koca bir his yükseliyor, gözlerim doluyor. Evlat insanın canının en tatlı yeri... O'nunla yaşadığım acı tatlı, ağlamalı gülmeli günleri unutabilmeyi, unutmasam bile geriye atabilmeyi nasıl göze alırdım.
Neden ulu orta yazıyorum? Küçüklüğümde hep günlük tutardım, hiçbirini bulamıyorum mesela bu bir neden. Hem sonra paylaşmayı seviyorum. İnsan birbirine faydalı olabildiği sürece insandır. Eğer yazdıklarım bir anneye ulaşır da fikir verir ışık tutarsa ne ala... Biz anneler olarak en çok birbirimizin tavsiyelerine ve başka bir annenin de bizi anlıyor olabilmesine ihtiyaç duymuyor muyuz? Yeri geldiğinde bütün annelerin yetersiz hissedebildiğine ya da inanınca mükemmel işler çıkarabildiğine şahit olmak bize güç vermiyor mu? Eğer birileri de yazdıklarımı okur, işi kolaylaşır ya da mutlu, anlaşılıyor hissederse yalnız değilim derse ne ala...
İşte böyle sevgili günlük :)
Sen hem oğlumla anılarımı sakla hem annelere yoldaş ol olabildiğince e mi... Seviyorum seni.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder